Toppers van Transdev: Jan

“Het liefst zou ik morgen weer op volle toeren draaien, want het gaat immers om inkomsten. Dit is echt voor niemand fijn,””

Twee vitrinekasten, tot de nok toe gevuld met allerlei uiteenlopende modellen van bussen, weerspiegelen zijn omvangrijke carrière. “Ik heb in elke provincie gewerkt, behalve in Limburg,” zegt Jan lachend. Van Friesland tot Zeeland bekleedde hij zo’n 14 functies in verschillende openbaar vervoerbedrijven. “Deze is nu alweer zo’n twee jaar oud,” zegt hij trots wijzend op het gouden speldje op zijn colbert; “gekregen voor mijn 40-jarig jubileum.” Inmiddels is hij 64 jaar, maar hij kijkt absoluut niet uit naar z’n pensioen: “mensen gaan er blindelings van uit dat ik uitkijk naar het ‘niet meer hoeven werken’. Maar als je, zoals ik, altijd werk hebt gedaan waar je ontzettend veel plezier en voldoening uit haalt, dan is werken juist een beloning.”
 
Ondanks zijn jarenlange ervaring, heeft hij in al die jaren niet eerder een dergelijke situatie meegemaakt: “de coronacrisis hakt er ook bij ons diep in. We rijden een zaterdagdienstregeling met aanpassingen, maar we rijden nog maar een fractie van wat we normaal rijden.” Het gebruikelijke vervoer in de regio bestaat voor een zeer groot deel uit scholierenvervoer. De lijnen die precies hiervoor bedoeld waren, zijn nu geschrapt omdat de scholen gesloten zijn. “Deze concessie is altijd al een vreemde eend in de bijt geweest, erg eenzijdig vervoer. We reden zelfs scholierenlijnen met dubbeldekkers om aan de capaciteitsvraag te voldoen, maar dat is nu dus helaas even niet nodig,” legt Jan uit. “Het liefst zou ik morgen weer op volle toeren draaien, want het gaat immers om inkomsten. Dit is echt voor niemand fijn,” zegt hij zorgelijk. Net als bij andere OV-bedrijven worden de uitzendkrachten tijdelijk niet ingezet. “Een verschrikkelijke beslissing, want deze chauffeurs zijn net zo goed deel van het bedrijf. Ik kreeg zelfs een belletje dat een chauffeur zelfs wel ‘gratis’ wil rijden, zó erg mist ze het werk. Helaas is dat verzekeringstechnisch geen optie, maar het geeft wel aan hoe gepassioneerd onze chauffeurs zijn.”
 
Wel vindt ook hij het heel mooi om te zien hoe alle vervoerders die dit land rijk is, samenwerken: “er is ontzettend veel overleg, we vormen echt één blok. We moeten op zoveel vlakken nu compromissen sluiten. Natuurlijk staat gezondheid voorop, maar we moeten met z’n allen ook zeker oplossingen vinden om niet diep in de rode cijfers terecht te komen. Ik heb er dan ook vertrouwen in dat alle neuzen dezelfde kant op staan, zelfs na deze crisis.”
 
Hoe het busvervoer eruit gaat zien in een anderhalvemetersamenleving vindt Jan lastig te voorspellen: “we kunnen chauffeurs niet vragen om de ruimte in de bus te handhaven, zeker met grote groepen scholieren. Dat levert waarschijnlijk veel frictie op.” Maar ondanks de complexiteit van de situatie, heeft hij er het volste vertrouwen in dat zijn team en alle andere Transdev-medewerkers er bovenop komen: “we zijn allemaal collega’s, dat is het geheim. We moeten dit met elkaar doen, en dat kunnen we. Ik ben ontzettend trots op mijn team, het zijn stuk voor stuk ‘Toppers van Transdev’!”