Toppers van Transdev: Familie Fontijn
“Eigenlijk ben ik de aanstichter van dit alles,” zegt Irma Fontijn (49) lachend. “Van dit gezin ben ik de eerste geweest die op de bus is gaan werken, inmiddels zijn we allemaal deel van de Connexxion-familie.” Zittend in één van de gerangeerde bussen op de vestiging in Haarlem (in de kantine was geen ruimte) vertelt Irma samen met haar man Raymond (52), hun zoon Xander en zijn vriendin Casey (beiden 24) over hun bijzondere band met het bedrijf.
“Daar heb ik geen moment spijt van gehad, het is het mooiste werk dat er is!"
Irma vertelt dat ze Raymond heeft leren kennen op de een schietvereniging, waarna ze samen bij een supermarkt kwamen te werken: “dat was bij een voorloper van de hedendaagse Vomar, waar Raymond filiaalmanager was. Daarvoor werkte hij in militaire dienst. Ik werkte daarvoor al als touringcarchauffeur, ik ben zelfs uitgeleend geweest aan de NZH.” Uiteindelijk zijn Raymond en Irma ongeveer een jaar na elkaar bij Connexxion gaan werken. “En daar heb ik geen moment spijt van gehad,” zegt Raymond. “Het is het mooiste werk dat er is, maar helaas heb ik zo’n 10 jaar geleden moeten stoppen,” zegt hij zichtbaar aangedaan. Door ziekte kwam Raymond in een rolstoel terecht, waardoor hij afscheid moest nemen van zijn geliefde werk als buschauffeur. “Daar heb ik het minstens twee jaar echt heel erg moeilijk mee gehad, het heeft lang geduurd voordat ik het een plekje heb kunnen geven. Dat was voor mij een zware, donkere tijd.” Toch heeft hij Connexxion nooit helemaal losgelaten: “als er ook maar een reden is om hierheen te komen, dan kom ik graag even buurten,” lacht hij. Dat de chauffeurs op de vestiging dat kunnen waarderen is overduidelijk, want er gaat geen minuut voorbij dat hij niet enthousiast begroet wordt door één van z’n oud-collega’s. “Ik zie wel veel nieuwe gezichten natuurlijk, maar gelukkig zijn er nog zat oudgedienden die even een praatje komen maken.”
De laatste paar jaar hebben ‘De Fontijntjes’ hun aanwezigheid binnen Connexxion vergroot, want er is een nieuwe generatie binnengestroomd. Zoon Xander is zo’n drie jaar geleden in de voetsporen van zijn ouders getreden en heeft de gelederen van het busbedrijf versterkt. “Net als mijn vader heb ook ik geen minuut spijt gehad,” zegt hij opgewekt. “Mijn passie ligt in de muziek, ik volgde dan ook een muziekopleiding. Dat heeft niet gebracht wat ik ervan hoopte. Toen ben ik gaan werken als autopoetser, heel fysiek werk met al dat polijsten. Ik wilde na alle enthousiaste verhalen van mijn ouders graag solliciteren bij Connexxion, maar ik was pas 20. Toentertijd was dat net een jaartje te jong.” Dat het handig is om familie te hebben binnen het bedrijf bleek al snel: “mijn vader is even gaan rondbellen en heeft kunnen regelen dat ik toch al aan de opleiding kon beginnen. Uiteindelijk heb ik daardoor slechts acht dagen na mijn 21e verjaardag mijn busrijbewijs gehaald.”
Tenslotte is Casey (voorlopig) de laatste van het gezin die haar opwachting als buschauffeur heeft gemaakt. “Officieel nog geen ‘Fontijn’, maar wel bijna!” Ze steekt vol blijdschap haar hand omhoog waar een prachtige verlovingsring aan prijkt. Casey heeft weer een hele andere achtergrond dan de rest van het gezin: “ik werkte als lasser bij Tata, toch wel heel intensief werk. Het idee van werken als buschauffeur trok me altijd al en met drie referenties binnen het bedrijf was de stap dan ook erg logisch. Inmiddels zit ik net iets meer dan een jaar op de bus en het is de beste stap die ik kon maken.”
Irma is als oudgediende ook nog steeds elke dag lachend achter het stuur terug te vinden, maar dat is niet moeilijk volgens haar: “het is ook gewoon het leukste baantje ter wereld!” Casey is het roerend met haar eens: “het voelt vaak niet eens als werken. Ik vind mijn werk zo leuk dat ik ook echt een moeilijke tijd heb gehad toen als gevolg van de coronacrisis de uitzendkrachten naar huis werden gestuurd. Ik heb zitten huilen in mijn bus.” Gelukkig zijn Irma, Xander en Casey weer op de bus te vinden, maar ook Raymond zit niet stil. Hij is vrijwilliger bij Only Friends, een organisatie die zich inzet om sport toegankelijk te maken voor kinderen met een geestelijke of lichamelijke beperking. “We hebben met Only Friends al zoveel bereikt. De teller staat inmiddels op ruim 700 kinderen in totaal 27 verschillende sporten. We hebben er zelfs voor gezorgd dat Ajax nu meerdere G-teams heeft, die meespelen in competities,” zegt hij trots.
Met vier aan Connexxion verbonden ‘Fontijntjes’ is het eind nog niet in zicht, er is namelijk nog een zoon. Irma’s visie is dan ook duidelijk: “zolang de jongste nog werk heeft in de staalsector, zijn we nog niet echt compleet!”
Irma is als oudgediende ook nog steeds elke dag lachend achter het stuur terug te vinden, maar dat is niet moeilijk volgens haar: “het is ook gewoon het leukste baantje ter wereld!” Casey is het roerend met haar eens: “het voelt vaak niet eens als werken. Ik vind mijn werk zo leuk dat ik ook echt een moeilijke tijd heb gehad toen als gevolg van de coronacrisis de uitzendkrachten naar huis werden gestuurd. Ik heb zitten huilen in mijn bus.” Gelukkig zijn Irma, Xander en Casey weer op de bus te vinden, maar ook Raymond zit niet stil. Hij is vrijwilliger bij Only Friends, een organisatie die zich inzet om sport toegankelijk te maken voor kinderen met een geestelijke of lichamelijke beperking. “We hebben met Only Friends al zoveel bereikt. De teller staat inmiddels op ruim 700 kinderen in totaal 27 verschillende sporten. We hebben er zelfs voor gezorgd dat Ajax nu meerdere G-teams heeft, die meespelen in competities,” zegt hij trots.
Met vier aan Connexxion verbonden ‘Fontijntjes’ is het eind nog niet in zicht, er is namelijk nog een zoon. Irma’s visie is dan ook duidelijk: “zolang de jongste nog werk heeft in de staalsector, zijn we nog niet echt compleet!”