Toppers van Transdev: Evelyn, Monique en Jack

Het liefst rij ik met een volle bus, zoveel mogelijk mensen. Nu dat contact er niet of veel minder is, merk ik pas hoe belangrijk dat voor me is.”

Jack vertelt dat sommige reizigers plotseling lijken te denken dat bepaalde regels niet voor hen gelden: “nu leren we mensen kennen. Bij mij stapte er een oudere vrouw in die van mening was dat ze gratis mee mocht omdat ze in een ziekenhuis werkt.” Ook merkt het drietal op dat het weer drukker wordt op straat en dat de dagjesmensen met hun tasjes van Media Markt, Primark of De Bijenkorf weer vaker de bus lijken te pakken. “We zitten in een door het virus zwaar getroffen gebied, je zou verwachten dat mensen alerter zouden zijn. Dat alerte lijkt langzaam weer te verdwijnen,” aldus Jack. “Veel reizigers proberen toch gratis mee te reizen, terwijl het busvervoer voor hen nu zeer waarschijnlijk niet noodzakelijk is. Als je bedenkt dat we met z’n allen door deze zware tijden heen moeten komen, dan steekt het ontzettend dat men de situatie misbruikt,” voegt Monique toe, lichtelijk geërgerd.
 
“Ik heb een chronisch zieke zoon, hij valt dus in een risicogroep. Om met niet te veel mensen in aanraking te komen heb ik tijdens het begin van deze crisis er bewust voor gekozen om mijn rijdiensten te laten omzetten in vervangende werkzaamheden. Zo hebben we met meerdere collega’s de bussen schoongemaakt,” vertelt Evelyn, terwijl Monique trots foto’s laat zien van de chauffeurs tijdens het poetsen. Jack sprong bij door zich op te werpen als tuinier: “op dit soort momenten merk je dat we een hechte groep chauffeurs zijn met hart voor het werk.”
 
Toch blijft het rijden op de bus hun favoriete bezigheid en hebben ze nog steeds de grootste lol in hun werk. De drie blijven elkaar overladen met anekdotes over opvallende passagiers en memorabele gebeurtenissen. Uiteindelijk komt het toch weer neer op de gezelligheid die ze de laatste tijd wel missen: “vooral de reizigers op de ‘praatstoel’ voorin zijn leuk, maar die plaatsen zijn nu afgezet natuurlijk. Het liefst rij ik met een volle bus, zoveel mogelijk mensen. Nu dat contact er niet of veel minder is, merk ik pas hoe belangrijk dat voor me is,” vertelt Monique. Evelyn vindt ook dat ze het doen voor de reizigers: “al die mensen die we vervoeren, dat is uiteindelijk toch het gouden randje aan ons werk.” Ze hopen dan ook dat het snel weer een beetje bij het oude is, al zal dat niet zomaar gaan. “Wellicht dat we toch aan de mondkapjes moeten, dan kunnen we misschien wat meer mensen vervoeren,” oppert Jack. “Maar wat er ook gebeurt, we blijven lachend mensen vervoeren. Van ‘s morgens vroeg tot ‘s avonds laat,” voegt hij optimistisch toe. “Het is jammer dat de collega’s die met pensioen gaan momenteel geen waardig afscheid kunnen krijgen, maar dat kan later hopelijk nog,” zegt Evelyn. Monique sluit af met een oproep waar ze zich allen in kunnen vinden: “laten we goed voor elkaar zorgen, we moeten dit samen doen!”