Toppers van Transdev: Erik
"Samenwerking en communicatie zijn noodzakelijk in dit werk"
“Hoe een werkdag als bovenleidingmonteur eruitziet? Elke dag weer anders. We doen regelmatig lijncontrole, waarbij we met een montagewagen de bovenleiding controleren op schade en slijtage. Hoe eerder we dat ontdekken en kunnen repareren, hoe minder de dienstregeling verstoord wordt. Een trolleybus moet in principe onder de bovenleiding rijden, dus even een (langere) omleiding rijden is er niet bij. Maar de nieuwe generatie trolleybussen heeft een accupakket aan boord en kan grotere stukken ‘los’ van het netwerk rijden, dat geeft veel meer mogelijkheden en vrijheid.” Maar naast preventief werk is er ook veel reactief werk, legt Erik uit. “Een wissel die in storing staat, een leiding die defect is. Soms door slijtage, soms door een foutje van een collega, soms door een fout van een derde partij. Dat een chauffeur van een kiepwagen bijvoorbeeld besluit wel een stukje met z’n bak omhoog te kunnen rijden.” Hij schudt met zijn hoofd en grinnikt. “Ja, dat gaat wel eens mis.”
Het werk is sowieso niet zonder risico’s, benadrukt Erik. “We werken met dikke kabels, die we op delen van de route onder grote spanning in een bocht trekken. Daar staat zoveel kracht op, dat is echt wel even opletten geblazen. En je hebt natuurlijk te maken met leidingen waar een flinke hoeveelheid spanning op staat. Er staat 600 tot 700 volt op de bovenleiding. Onze wagen is dubbel geïsoleerd, dus wij kunnen ‘onder spanning’ werken. Maar dat betekent niet dat je niet op moet passen. Ondanks alle veiligheidsvoorschriften en middelen om veilig te kunnen werken is het ontzettend belangrijk dat je op collega’s let en zij op jou. Samenwerking en communicatie zijn noodzakelijk in dit werk.”
"Het kriebelde altijd wel"
Een achtergrond in elektrotechniek is dan ook erg welkom bij het werken aan het Arnhemse trolleynetwerk en dat is precies waarin Erik geschoold is. Toch kwam hij in eerste instantie in een heel ander werkveld uit. “Heb jaren bij ‘de post’ gewerkt,” vertelt Erik lachend. “Maar ik wist al snel dat ik dat niet heel lang zou gaan doen. Kon geen fulltime contract krijgen, dus rondkomen werd steeds moeilijker. En ja, de gekke werktijden waren niet altijd ideaal... Maar die heb ik nu ook nog, daar kan ik wel mee leven.” Net toen Erik dacht wel klaar te zijn met het bezorgen van post, leek zich een mooie kans op een nieuwe uitdaging voor te doen. Vanuit het postbedrijf kwam er regeling om de overstap te maken naar het vak van buschauffeur. “Helaas kwam ik daar niet voor in aanmerking vanwege mijn parttime contract. Maar mijn interesse was gewekt, want ik zag mezelf wel rijden op zo’n grote bus.” Zijn ogen lichten op. “Toen ben ik er gewoon zelf achteraan gegaan!”
Met succes, want Erik kon aan de slag als buschauffeur bij Breng in Arnhem. “En niet alleen op de gewone bus, maar ook als trolleybuschauffeur,” vertelt hij zichtbaar trots. “Ik heb tien jaar met veel plezier op de bus gezeten, maar de coronatijd viel me zwaar. Ik merkte dat de sfeer in de bus veranderde, en niet ten goede.” Zijn blik wordt iets serieuzer. “Ik zat die tijd zelf ook niet zo lekker in mijn vel, ben toen ook even uitgevallen. Ben toen gaan nadenken over de toekomst en ik kwam tot de conclusie dat ik toe was aan iets nieuws.” Het was voor Erik snel duidelijk wat dat ‘nieuws’ dan moest zijn. Er verschijnt weer een lach op zijn gezicht als hij verder vertelt. “Het kriebelde altijd wel. Die monteurs bezig zien aan de bovenleiding, in een montagewagen; dat leek me wel wat.” Het bleek een logische en welkome stap voor zowel Erik als Breng. Hij had een achtergrond in de elektrotechniek en was gemotiveerd om aan een nieuwe uitdaging te beginnen en Breng had behoefte aan nieuwe monteurs. “Ik mocht op gesprek komen bij de werkplaatsmanager. Toch wel mooi hoe makkelijk zoiets kan gaan, als je binnen het bedrijf iets anders wil doen. Het was een kwestie van handjeklap, was zo geregeld.”
"Dit is uniek werk"
“Maar aan één ding moest ik wel wennen... Het is een stuk fysieker werk dan op de bus,” vervolgt Erik lachend. “Maar ondanks dat ik af en toe storingsdiensten heb waarin ik een hele week, dag en nacht, paraat moet staan, heb ik voor m’n gevoel toch meer regelmaat dan op de bus”. Het vinden van een balans tussen werk en privé vindt hij dan ook geen enkel probleem, blijkt als hij levendig vertelt over zijn hobby. “Ik doe in mijn vrije tijd aan ‘historical re-enactments', waarbij we met een grote groep zo realistisch mogelijk historische veldslagen naspelen.” Hij wrijft over zijn imposante snor en vertelt verder: “ik had ook nog een baardje staan, maar de laatste keer speelde ik een Engelse commandant. Daar paste alleen een snor weer goed bij. Als ik een Duitse soldaat speel, gaat mijn gezicht weer helemaal glad. Ja, we nemen het heel serieus!”
Je merkt goed dat Erik het naar zijn zin heeft bij het bovenleidingteam, want zijn enthousiasme klinkt in alles door. “Ja, ik ben blij met de stap die ik hebt gemaakt. Heb mijn vrachtwagenrijbewijs gehaald om met onze grote wagen te kunnen rijden en ik word intern opgeleid om steeds beter te worden in het werk. Dit is zulk uniek werk, dat kan je niet in de schoolbanken leren. Het is ook heel leuk om in zo’n klein team te werken, je leert elkaar goed kennen. Maar het team is eigenlijk net iets té klein, dus we hebben nog wat vacatures openstaan om het team aan te vullen. Ik kan het in ieder geval van harte aanraden!”