De Instapper: Sophia

Het grootste deel van de dagelijkse reizigers op Station Amersfoort is het waarschijnlijk nooit opgevallen, maar tussen spoor 4 en 5 zit een kleine (maar daardoor erg knusse) Connexxion-vestiging. Aan een grote tafel eten Valleilijn-machinisten een broodje, drinken een kop koffie en praten met elkaar, waarbij regelmatig een harde lach door de ruimte klinkt. Een trapje van niet meer dan een trede of vier hoog is de enige ‘scheiding’ tussen de machinisten en de indirecten, waar vrijwel altijd de deur open staat. Het is in een gezellig kamertje achterin waar we onze nieuwe ‘Instapper’ vinden: Sophia (20) is machinist in opleiding en vertelt over de opleiding, het werk en over zichzelf. “Ik vond treinen altijd wel interessant, maar ik had nooit gedacht dat ik dit werk zou gaan doen!”

"Ik ben hier heel warm ontvangen”

Sophia ging na de HAVO naar het Scheepvaart en Transport College in Rotterdam. “Eigenlijk op aanraden van een klasgenoot. Hij ging bij NS werken en raadde mij aan machinist te worden. Hij was ervan overtuigd dat het ‘echt iets voor mij’ zou zijn. Dat bleek te kloppen, want ik heb het enorm naar mijn zin in die cabine. Toch denk ik dat die klasgenoot misschien ook een beetje probeerde mee te helpen om het personeelstekort bij NS op te lossen...” Sophia begint te lachen. “Maar hier zit ik dan, bij de concurrent!”

Dat ze bij de Valleilijn terecht is gekomen, blijkt geen toeval maar juist een weloverwogen keuze te zijn. “Tijdens de opleiding loop je op verschillende plekken stage, in mijn geval bij spoorbedrijven. Mijn eerste stage was bij het goederenvervoer van Deutsche Bahn, maar daar kwam ik erachter dat ik toch liever mensen vervoer,” legt Sophia uit. “Daarom leek het me duidelijk wat mijn volgende stageplek en hopelijk nieuwe werkgever moest gaan worden: de NS. Maar dat bleek toch wel een flinke tegenvaller.” Sophia oogt direct iets minder enthousiast. “Het was niet de plek voor mij. Op de eerste dag in Roosendaal voelde het een beetje alsof ik buiten de groep stond. Ik dacht dat het wel zou veranderen, maar tweeënhalve maand later was het einde van mijn stage daar en was er weinig veranderd. Ik voelde me nog steeds niet echt welkom. Maar driemaal is scheepsrecht blijkbaar, want bij de Valleilijn was het compleet anders,” zegt ze glimlachend. "Voor mijn derde en laatste stage had ik geen fijnere plek kunnen bedenken. Ik ben hier bij Connexxion heel warm ontvangen.”

"De NS is natuurlijk een groot bedrijf, maar misschien wel té groot voor mij,” vervolgt Sophia. “De trein-tak van Connexxion is niet alleen vrij klein in vergelijking met NS, maar ook in vergelijking met de andere bedrijfsonderdelen van Transdev. Maar dat vind ik juist een voordeel, het voelt hier veel persoonlijker, hechter. Ik werd echt meteen opgenomen in de groep.” Sophia knikt vervolgens naar haar leidinggevende, Harina. “Het feit dat Harina letterlijk aan de andere kant van de muur zit, maakt het heel makkelijk om bij haar langs te lopen.”

"Hier durf ik mezelf te zijn"

Een toegankelijke leidinggevende maakt voor elke nieuwe medewerker natuurlijk een groot verschil, maar voor Sophia is het extra veel waard. Er speelt op persoonlijk vlak namelijk iets bijzonders: Sophia is in transitie. “Sophia kwam hier nog niet lang geleden binnengelopen als ‘Dylan’,” vertelt Harina. “Tijdens één van onze eerste gesprekken had ik al het gevoel dat Sophia ergens mee worstelde. Gelukkig durfde ze het aan om het met me te bespreken; sindsdien is Sophia onze nieuwe collega.” Terwijl haar leidinggevende dit vertelt, ontstaat er een lach op Sophia’s gezicht. “Harina heeft me echt een voorzichtig, maar positief duwtje in de rug gegeven.” De twee wisselen een veelbetekenende blik uit. “Omdat ze zo open en benaderbaar is, voelde het voor mij goed om te vertellen dat ik in transitie ben. Zonder haar had ik dit misschien nog wel maanden voor me gehouden, zo niet langer. Maar hier durf ik mezelf te zijn. Hier durf ik Sophia te zijn.”

Inmiddels is Sophia bijna aan het eind van haar stage en daarmee haar opleiding, maar als het aan Harina ligt, is dit pas het begin van Sophia’s carrière bij ons op de trein. “Wat mij betreft kan ze meteen aan de slag, en volgens mij is dat enthousiasme wederzijds,” zegt Harina terwijl ze opgewekt naar Sophia kijkt, die instemmend haar hoofd knikt. “Ik had het niet verwacht na mijn eerdere ervaringen, maar machinist is echt mijn droombaan geworden,” zegt Sophia. “Je rijdt door prachtige omgevingen en het geeft een heel machtig gevoel om meer dan 100 ton aan techniek te bedienen. Ook het contact met de reizigers vind ik ontzettend leuk. Al kijken ze regelmatig om als ze zien dat een jonge vrouw uit de cabine stapt en ze beseffen dat ik hun trein bestuurde,” vertelt Sophia lachend. “Er is een spreuk binnen 'rail' waar ik me heel goed in kan vinden: ik zit echt ‘met een glimlach op het juiste spoor!’”