De Instapper: Patrick Feil

Op de stalling Rozenburg, Schiphol-Zuid, is hij niet te missen. Chauffeur Patrick Feil (41) straalt een enorme hoeveelheid positieve energie uit en hij is, ondanks dat hij pas enkele maanden in dienst is, al een bekend gezicht voor zijn collega’s. Maar misschien kent niet iedereen meteen zijn naam, vertelt Patrick lachend: “collega’s spreken me al aan met ‘hey, blij ei!’ in plaats van mijn eigen naam!” En eerlijk, het zal een uitdaging zijn om binnen onze organisatie een ‘blijer ei’ te vinden.

Droombaan

Die blijdschap heeft een heel duidelijke reden, legt Patrick uit: “dit is gewoon mijn droombaan. Ik wilde van kinds af aan al buschauffeur worden.” Maar als hij vertelt over zijn jeugd en voorgaande werkleven, blijkt dat de weg naar zijn droombaan lang was en vol zat met uitdagingen en tegenslagen. Er komen toch wat barstjes in zijn brede lach als hij verder praat. “Ik had geen makkelijke jeugd. Ik heb echt moeten vechten voor wat ik heb bereikt.”

Patrick volgde een MBO Horeca-opleiding, waar hij zijn gastheerdiploma haalde. “Waarom ik niet meteen voor buschauffeur ben gegaan? Ik was nog veel te jong, in die tijd moest je 21 zijn om op de bus te mogen rijden. Dus met dat diploma op zak ging ik op zoek naar werk in de horeca.” Maar waar de banen nu voor het oprapen liggen, was dat toen wel anders, vervolgt Patrick: “ze zochten overal mensen met ervaring. Hoe kan ik ervaring opdoen als je nergens wordt aangenomen wegens gebrek aan ervaring?” Patrick grinnikt. “Toen ben ik maar bij een tankstation gaan werken.” En dat deed hij twaalf jaar lang, waarin hij zich opwerkte tot manager. Ondertussen liet zijn droombaan hem niet los en was hij inmiddels oud genoeg. “Daarom heb ik terwijl ik bij het tankstation werkte, gesolliciteerd bij HTM.” Patricks eerdere enthousiasme zakt zichtbaar weg. “Helaas haalde ik één van de testen niet. Meteen kwamen er stemmetjes boven uit m’n jeugd, die me vertelden dat ik het toch niet kan. Ik was erg verdrietig, maar heb me er maar bij neergelegd.”

"Rioolwerk? Niets voor mij!"

Op zoek naar een nieuwe uitdaging kwam Patrick via via terecht bij een bedrijf dat rioolwerk deed. Er verschijnt weer een lach op zijn gezicht als hij terugdenkt aan dat baantje. “Haha, dat was echt niets voor mij! Meters kruipen onder vloeren om riolering aan te leggen of te repareren... Dat werd ‘m niet. Heb ik welgeteld drie dagen volgehouden!” Maar wat werd het dan? Toch de bus weer op? “Nee, dat durfde ik niet echt meer op dat moment. Ben weer teruggegaan naar het werken in een tankstation voor een jaar of twee. Maar daarna kreeg ik een baan waar ik wel echt blij van werd. Ik ging aan de slag bij Vegro, een specialist in medische hulpmiddelen. Als chauffeur, dus ik kon mijn geluk niet op! Geen bus, maar wel een bakwagen waarin ik met veel plezier acht jaar heb rondgereden. Helaas reed ik op een dag flinke schade op het parkeerterrein door ijzel en ben daarom ontslagen. Daar schaam ik me wel voor... Maar sindsdien heb ik nooit schade meer gereden!”

Hoewel het avontuur op de bus nog even op zich liet wachten, kon Patrick wel als chauffeur aan de slag bij een horecaleverancier. “Hier werd ik op een gegeven moment planner en teamchef. Maar had het daar toch niet helemaal naar mijn zin. Ik kwam door mijn functie steeds minder aan rijden toe, dat miste ik echt.” Dat gemis was blijkbaar aan Patrick af te zien, want zijn buurjongen kwam met een interessant voorstel. “Hij reed taxi en wilde al een tijdje een eigen taxibedrijf beginnen. Hij vroeg me dat samen met hem te doen. Daar had ik wel oren naar.” Helaas liep het al snel niet heel soepel meer tussen de twee zakenpartners, maar gelukkig kwam Patricks vrouw Yvette met een goed voorstel. “Ze wist dat ik door wilde gaan met het taxibedrijf, dus ze stelde voor om samen met haar onder een nieuwe naam door te gaan,” vertelt hij trots. En zo geschiedde, want in februari 2018 ging hun gezamenlijke taxibedrijf van start. “En het ging als een lopend vuurtje! We reden alles, van groepen tot zakelijke ritten. Op een gegeven moment hadden we zo’n 300 vaste klanten.” Maar ook dit succesvolle taxibedrijf kreeg een klap te verduren tijdens de pandemie, vertelt hij. “De taxibus kwam twee jaar lang vrijwel stil te staan. Yvette is de weinige ritten die we nog hadden blijven rijden, ik ging weer terug naar mijn vorige werkgever.”

Teleurstelling

“Maar het busgevoel bleef toch kriebelen. Het heeft me eigenlijk nooit losgelaten zelfs. Dus toen ik een advertentie van Pouw zag voor een open dag, werd ik weer enthousiast.” Op die open dag mocht Patrick zelf plaatsnemen achter het stuur van een ‘echte’ bus. “Al rijdend dacht ik: dit is het. Dit is wat ik wil blijven doen. Achteraf kreeg ik heel goede feedback. Ik reed goed en ze vonden dat ik netjes en verzorgd overkwam. Dat had vast te maken met het pak dat ik aanhad, dat ik ook droeg als ik op de taxi reed,” zegt hij lachend, waarna zijn toon weer iets serieuzer wordt. “Maar ondanks dat zowel ik als zij enthousiast waren, kon ik toch niet aan de slag. Ze vonden de afstand tussen mijn woonplaats Nieuw-Vennep en hun standplaats Amersfoort te groot.” Patrick valt even stil. Hij slikt. “Weer een teleurstelling. Weer dat stemmetje in m’n hoofd. Ik wil zo graag, waarom lukt het dan niet?”

Gelukkig hoefde Patrick niet lang met een donderwolk boven zijn hoofd rond te lopen, want een paar weken later diende zich een onverwachte kans aan. “Ik was op de camping in Brabant op vakantie toen ik een advertentie zag van een ‘Ik bestuur de bus’-dag in Eindhoven. Ik keek mijn vrouw aan en voordat ik iets kon zeggen zei ze dat ik moest gaan.” Op de bewuste dag ging Patrick in één van onze lesbussen de weg op, begeleid door een Academy-instructeur. “En opnieuw voelde ik zo sterk de bevestiging dat dit is wat ik wil doen. De instructeur zei dat ik er feeling voor had en zag in mij een goede chauffeur. Eenmaal uit de bus raakte ik gesprek met een recruiter die ook enthousiast was, maar ik zag meteen een groot probleem. ‘Ik woon in Nieuw-Vennep,’ zei ik. Maar dat bleek geen probleem, want ook daar in de buurt hadden ze chauffeurs nodig. Ik was zo blij, maar tegelijkertijd moest ik ook meteen denken aan mijn eerdere pogingen om buschauffeur te worden.”

"Ik wilde mezelf bewijzen"

Overlopend van enthousiasme en tegelijkertijd nervositeit keerde Patrick huiswaarts. Maar lang hoefde hij niet in spanning te zitten. “Ik werd niet veel later gebeld door Susanne van Recruitment en er was meteen een enorm goede klik. Ze nodigde me uit voor een wervingsdag op de Academy. Eenmaal daar had ik eigenlijk meteen een sollicitatiegesprek met Ehsan, de teammanager van Schiphol Zuid.” Of Ehsan net zo enthousiast was als Patrick? “Dat moet haast wel, want na vijf minuten kreeg ik al te horen dat ‘ie me wilde hebben!” Heel goed nieuws natuurlijk, maar al snel landde het besef bij Patrick. “Toen werd het serieus... Ik moest echt aan de bak, want het is een serieuze opleiding. Ik vond het enorm spannend, maar Yvette heeft gelukkig altijd achter me gestaan.”

De volgende stap in het traject was de medische keuring, die Patrick zonder problemen doorkwam. Vervolgens stond de psychologische test op het programma. “Oh, ik was zo zenuwachtig, echt enorm gespannen. Uiteindelijk gingen veel onderdelen prima, maar een aantal waren net op het randje voor mijn gevoel. Ik liep daar echt met een slecht gevoel weg. Ik was totaal van slag, tot huilen aan toe. Ik zag mijn droom alweer in duigen vallen.” Patrick had duidelijk een peptalk nodig en die kwam van Susanne. “Patrick, kop dicht en geen zorgen maken! Dat zei ze toen ze me belde,” lacht Patrick. “En ze had gelijk, want even later kreeg ik het verlossende belletje. Ik was door, ik mocht beginnen aan de opleiding!” Eraan terugdenkend krijgt Patrick een grote grijns op zijn gezicht. Maar nu begon het pas écht, vervolgt hij: “ik wist dat ik er hard aan zou moeten trekken, elke dag in de boeken zou moeten zitten. Maar ik wilde mezelf bewijzen.”

"Pat, dit ga je gewoon doen!"

Patrick doorliep vrijwel alle theoriemodules in één keer. Voor eentje had hij nog wat bijles nodig. “Richard, instructeur van de Academy, kwam speciaal voor mij naar Haarlem om me daar in een lokaal als enige bijles te geven. Dat vond ik zo bijzonder!” En met succes, want Patrick slaagde daarna glansrijk voor ook die module. Maar ook de praktijk moet in orde zijn en daarom moeten alle chauffeurs een ‘toets besloten terrein’ afleggen. “En weer verging ik van de zenuwen. Maar de instructeur pakte me vast en zei: ‘Pat, dit ga je gewoon doen!’. En ik deed het, ik haalde de toets!”

En dan de laatste beproeving voordat je jezelf écht buschauffeur mag noemen: het rij-examen. De laatste grote drempel voor Patrick. “De avond van tevoren lag ik te rillen op de bank. Ik moest overgeven van de zenuwen, heb echt geen oog dichtgedaan.” Toch stond Patrick er de volgende ochtend. Stipt om 7:00 op vestiging Schiphol Noord. “Samen met mijn instructeur Leo, die me bij de schouders pakte en zei: ‘we gaan gewoon even een stukje rijden, meer is het niet’. Dat hielp wel, maar toch was ik aan de trillen van de zenuwen.” Nadat Patrick en Leo kennis hadden gemaakt met de examinator, zakte de zenuwen enigszins. “De examinator was heel vriendelijk, dat was fijn. Nadat we een rondje om de bus hadden gemaakt, gingen we op pad. En weet je? Het was eigenlijk een heel relaxte rit.”

"En? En? En?"

Bij terugkomst op de vestiging kon Patrick zijn enthousiasme en zenuwen haast niet bedwingen. Amper uitgestapt richtte hij zich al tot de examinator. “En? En? En?” Maar Patrick moest nog even geduld hebben. “De examinator knipoogde naar me en zei dat ze eerst naar boven ging om met Leo te overleggen. Ik had het niet meer,” zucht hij lachend. “Maar ze dolde een beetje met me, want toen we naar binnen stapten, draaide ze zich al om, stak haar hand uit en wenste me veel veilige kilometers. Ik was oprecht even in de war. Veel veilige kilometers? Maar toen riep Leo: je bent geslaagd, pik! Ik kon mijn oren niet geloven.” Patrick staat op van zijn stoel en maakt zich klaar voor een reconstructie van zijn vreugdedans. “Ik was door het dolle heen!” Patrick doet enthousiast na hoe hij springend en juichend door de vestiging denderde. “Ik sprong zelfs juichend langs de chauffeurs in de kantine, ik was zo ongelooflijk blij!”

Het moment waar hij eigenlijk zijn hele leven naartoe heeft gewerkt, was dan eindelijk daar. Op 15 december stapte Patrick de kantine van vestiging Schiphol Zuid binnen voor zijn eerste werkdag als buschauffeur. “En ik viel meteen met mijn neus in de boter. Er was net een kerstbijeenkomst, dus ik heb meteen met veel collega’s kunnen kennismaken.” Inmiddels zijn we een paar maandjes verder en heeft Patrick al de nodige kilometers gemaakt. Is het alles wat hij ervan verwachtte? “Honderd procent! Ik heb het super naar m’n zin. Ik zit elke dag met een grote lach achter het stuur, ik kan het echt iedereen aanraden. Het gevoel van vrijheid, het omgaan met de reizigers. Met mensen omgaan is voor mij eigenlijk als het smeren van een boterham; het gaat me heel makkelijk af. Ik krijg al regelmatig complimenten van reizigers. Als ze me bedanken na een rit, kan mijn dag niet meer stuk.” Patrick heeft flink wat hordes moeten overwinnen, maar zijn droom is in vervulling gegaan. “Ik ben zo dankbaar. Susanne en Ehsan hebben zo meegeleefd. Ze gunden het me zo. En hier zit ik dan! Man, ik voel me zó tof in de bus!”